දුරාතීතේ එක් සමයක
නොසන්සුන් මිනිස් හදක
දරා ගන්නට බැරි තරම් වෙහෙස
මම තවම සමරමි.
කෙසේ ගොඩ වී ද ඒ නිම්නයෙන්
මේ නිම්නයට
මෙනෙහි කරමින් නිස්කලංක රාත්‍රීවල.
ඒ යොවුන් සන්නාහය පැළඳගෙන
නැවත යන විට
ඒ රුදුරු බිම් කඩට
එතැන මා පෙර නුදුටු අරුමැසි මල් පිපී ඇත.
ඔබ කැමති සුවඳ හමමින්.
එදා මා පෙලූ වෙහෙසකර මුහුණුවර වෙනුවට
සීතල හදකින් ගලා එන
ලතෙත් බව පිරි මුහුණුවරකි එය.
එදා රතු පාටට තිත් වැටී දිදුල ඒ
රෝගී සඳ පලුව
සුපුරුදු චමත්කාරයටත් වැඩි දෙයක් වගුරුවමින්
පුරා සඳ සේ පැමිණ සිටියා සමීපයටම.
-චන්ද්‍රරත්න බණ්ඩාර
No comments:
Post a Comment