ඒ 87-89 භීෂණ සමයයි. මම සේවය කළේ මාර්ග ආයතනයේය. නවා කොමර්ෂල් කොම්පැණියේ සේවය කළේය. බොහෝ විට අපි දෙදෙන එක්ව බස් රථයක නැගී වැඩට ගියෙමු.
එහෙත් එදා දේශප්‍රේමී ව්‍යාපාරය පැනවූ ඇඳිරි නීතියට යටත් දවසක් විය.
එදා බස් රථ ධාවනය වූයේ නැත. එහෙත් අප දෙදෙනාම වැඩට යා යුතුය. එවැනි දිනෙක සාමාන්‍යයෙන් කරන්නේ පාරට ඇවිත් යන හැම වාහනයකටම අත දිගු කිරීමයි. දන්නා අඳුනන කෙනෙක් වෙතොත් වාහනය නවතා අපට ප්‍රවාහන පහසුකම් සලසයි. එදාද වාහනයක් එසේ අප ඉදිරියේ නැවතුනේය. ඒ මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වාගේ වාහනයයි. ඉදිරිපස අසුනේ මහාචාර්ය නලින් සමඟ වත්මන් පාර්ලිමේන්තු මංත්‍රී ගෙවිඳු කුමාරණතුංග ද විය. වාහනයට නැගි වේලේ සිට මහාචාරය නලින් මාව වාදයකට පොළඹවා ගන්නට උත්සාහ කළේය. ගෙවිඳු ඔහුට සහාය විය. ඔහුගේ වාහනයේ යන හෙයින් සෑහෙන දුරක් යන තෙක් මම මහාචාර්ය නලින් කියන දෙයක් අසා සිටියා විනා වචනයක්වත් කතා නොකෙළෙමි.
එහෙත් අපේ සේවා ආයතනයේ ප්‍රධානියා ගැන එතුමන් කී බොරුවක් 'නෑ සර් ඒක නම් බොරු' කීවා පමණකි.
වාහනය පැත්තකට කර නැවැත්වීය.
'හ්ම්..වාහනෙන් බහිනවා. බැහැලා ඕනෑ එකක යනවා' කීය.
ඒ නුගේගොඩ අනුලා විද්‍යාලය අසලිනි.
අපි තවත් පැය භාගයක් පමණ එතන සිටි අතර පැමිණි ලංගම බස් රථයක එල්ලී වැඩට ගියෙමු.
ඒත් අපි තවමත් මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා බුද්ධිමය සමාජයේ සිටිය යුතු චින්තකයෙකු ලෙස පිළිගනිමු.
No comments:
Post a Comment