ආචාර්ය නිරිමාල් රංජිත් දේවසිරි

නිර්මාල් මම දන්නේ 80 දශකයෙ මුල් භාගයෙ ඉඳං. එකට කාපු බීපු නිදා ගත්ත අතීතයක් අපට තිබුණා. කිසිම මතවාදයක වැඩිකලක් එල්බ නොගත් ඔහු අත්හදා බැලීම සඳහා හෝ විශ්වාස කරන නිසා කිසිදු අවදානමක් නොතකා සංවිධාන සමග අත්වැල් බැඳ ගත්තා.ඔහු දැන් තබන පේස් බුක් සටහනුත් ඇතුලුව ඔහු ලියු ලිපි එකතුව මැනවින් පරීක්ෂා කළහොත් ඔහු යමක් සොයා යන්නෙක් මිස යමක් සොයා ගත්තෙක් නොවන බව පෙනේවි. දැන් ඔහු සිටින්නේ බෝසතුන් ආලාරකාලාම , උද්දකරාම පුත්ත ගෙනුත් හෙම්බත් වී තමන්ම සත්‍යය හොයන අවධියට සැපත්වූ බෝසතුන් වගේ. මට නම් වැටහෙන්නේ ඔහු බෝසතුන් මෙන් අජපල් නුග රුක අසලම  සිටිනවා විනා බුදු කෙනෙකු ලෙස එතනින් නැගිටගත නොහැකි බවයි. මක් නිසාද යත් ඔහු 'පරම සත්‍යය' ඔහු කිසිදාක සොයා නොගන්නා නිසාය. ඔහු තමන් අතීතයේ  හරි යයි සිතූ තැනක යලි අත නොහැර එතනම  නැවතී සිට තමන්ගේ කුණක් කිලුටක් නැති ආචාර්ය උපාධියද  උපයෝගී කරගෙන එයම නිවැරදි යයි ඒ ඇසුරින් තවතවත් ප්‍රවාද ගොඩ නැගුවා නම් නිර්මාල් දැවැන්ත උගතෙකු ලෙස බුහුමන් ලබනවා මෙන්ම දැවැන්ත ධනවතෙකුද වනවා නිසැකය.

එහෙත් සිය ඇත්ත විෂය වන ඉතිහාසය අරබයා නම් නිර්මාල්ට ඉහත කරුණු අදාළ නැත. මෙතෙක් අප මත පැවරුණු ලාංකීය ඉතිහාසය පුරෝකතනය කිරීමේ කඩඉමකට සමාජයක් වශයෙන් අපි පැමිණි සිටිමු. ඉන්දියානු ඉතිහාසය නැවත ලිවීමේ දී රොමිලා තාපර් වැන්නන් පුරෝගාමී වූ ඒ කටයුත්තට නායකත්වය ගත හැකි ඉතිහාසඥයා ආචාර්ය නිරිමාල් රංජිත් දේවසිරි යයි මම සිතමි. ඒ සඳහා ඔහුට ඇති සුදුසුකමට හොඳම සාක්ෂිය ඔහුගේ ලිපි සරණියක් රැගත් 'ලංකාවේ ඉතිහාසයඃ දෟෂ්ටිවාදී විචාරයක්' කෘතියයි. එහෙත් ඔහු අනවශ්‍ය වාද විවාදවල , සාහිත්‍ය ජූරි සභාවල කල් ගත කරමින් කාලය නාස්ති කිරීම නවත්වා  තමන්ට හිමි කටයුත්ත කිරීමට හිත යොමුවීම අපේ වාසනාව හෝ අවාසනාව මත රඳා පවතී.

කොරෝනා කාලේ හුදකලාව

         ජීවිතයේ අනෙක් සගයා වූ මරණය කඩුල්ල පනිමින් සිටී. මේ ගතවෙන නිමේෂය වනාහි ජීවිතය හා මරණය අතර දුරේ මධ්‍ය ලක්ෂ්‍යයෙන් ඔබ්බේ පිහිටි මරණය දිසාවට ලෝක ප්‍රජාව කිට්ටු වෙමින් සිටින සමයකි. පන්සල් පල්ලි වසා දමමින් දෙවියන් නිරෝධායනයට යවා ඇත. මෝඩකම හා තක්කඩිකම එකට මිශ්‍ර වූ පූජකයන් සිරීපාද කන්ද මරණයේ ගොල්ගොතාවක් කර ඇත්තේ අපේ ශිෂ්ටත්වය යළි ප්‍රශ්න කරමිනි.දැන් පෙනෙන හැටියට අපේ රටේ මිනිස්සු ජීවිතය ගැනවත් මරණය ගැනවත් ඒ හැටි වද නොවෙමින් තමා ගිලී සිටින ආශාවේම ගොදුරු බවට පත්වන සැටියකි. ලෝක යුද්ධයේදි ලෝකයම මර උගුලකට දැක්කවීමට දායක වූ ඉතාලිය ඊට 75 වසරකට පසුව ඒ දායකත්වයට එරෙහි වූ අහිංසක මිනිස්සු මරණයේ දොරටුවෙන් ඇතුලු වෙමින් සිටී.මරන බය දැනෙන මොහොතේ ජීවිත ආහාව දුක් විඳින හැටි මා අත් දැක්කේ 87-89 යුගයේදීය.ඒ දුර්දාන්ත තෙවසරට දායක වූ දෙගොල්ලෝම අද ජීවිතය වෙනුවෙන් පෙනී සිටී.


             වසා දැමූ නගරයක දොස්තර බර්නාඩ් රියෝ වසංගත ආසාදිතයන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් පාලකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ තමන්ගේ අරගලයට සහාය වන ලෙසයි. ඔහුට එය නොලැබුණි. මහාමාරිය නවකතාවේ තත්වයන් ලංකාවට සාකල්‍යයෙන්ම සැසඳෙන සැටියකි. ඇල්බෙයා කැමූ වැනි පරිපූර්ණ ලේඛකයෝ තුන් කල් දැක්කේ මීට දශක හතකට පමණ පෙරය.


            මහාමාරිය කියවූ අප එවැනි ව්‍යසන ඉතිහාසයට පමණක් හිමියයි සිතුවෙමු. කොලරාව, එබෝලා, සාර්ස් කලාපීය වශයෙන් පැමිණ මිනිසාගේ ප්‍රඥාවේ මහිමයට හසුවී පසුබැස ගියේය. එහෙත් මිනිසාගේ ප්‍රඥා මහිමය අවධි වන්නට පෙරම කොරෝනා ලෝකය අත්පත් කරගෙන හමාරය.


             මැලේරියාවෙන් පසු ඇති වූ වසංගත වැඩි හරියක් මිනිසා විසින් සොබා දහමේ ක්‍රියා කලාපයට ඇහුන්කම් නොදීමේ හා මිනිසාගේ ඉවක් බවක් නැති ආශාවේ අසීමාන්තික අන්තයට ළඟාවීමේ ප්‍රථිපලයකි.
ජීවිතයේ හා මරණයේ පරිමාව දෙකම නොහඳුනන මිනිස්සු තමා ගිලී සිටින ආශාවේ පරිමානයට සෞඛ්‍ය නීති  නොපිළිපදිති.