යමක් ලියමින් සිටින විට නිර්මාණ ආවේශය සිඳී ගිය විට මම අජිත් තිලකසේනගේ කෙටිකතාවක් හෝ කවියක් කියවමි. ආරියවංශගේ කවි ද ඒ ආකාරයට නිර්මාණාවේශය සපයයි රළින් රළ 2014 පළවූවකි. එහෙත් එය මට මුණ ගැසුණේ දැන්ය. ඒ කවි කියවමි. එක් කවියක් කියවා ඒ කව අත හැර අනෙක් කවියක් වෙත යන්නට ලෝභකමක් හිතෙන තරම් ඒවා නිර්මාණශීලීය. ආරියවංශගේ කවිත්වය පමණක් නොව ඔහුගේ විසල් දැනුම පාදක වූ පරිකල්පනයද එකට හමුව බැඳුණු මේ කවි කවියේ හතර මායිම කුමක්දැයි කවියන්ට ගුරූපදේශ දෙයි පියසීලී විජේගුණසිංහ වැනි කවි දෙස බලමින් සියුම් විචාරයන් කළ විචාරිකාවන් අහිමි අද කවිය යළි ප්‍රවණතාත්මක කලාවක් බවට ඇද වැටෙනවා වද්දෝයි සිතේ. කවියෙකු ද කවියෙහි විචාරකයකු ද විය හැකි ගුණාංග සහිත ආරියවංශගේ කවි රසිකයන් අතර පමණක් නොව කවීන් අතර ම මීට වඩා සාකච්ඡා විය යුතු යැයි මට සිතේ
එන්න මේ දැන්ම
පිනි වැටෙන්න ලඟයි බිම
හිරු උරන්නට ඇතේ ඉඩ
සියොත් ගණ ගැයූ පාන්දර
උදා ගී තවම තුඩු අග
තෙල් සලිත හරිත පත්මත
තණ තෙතයි තවම අත්ලට
දුන්න සේ නැමී යහනත
අත් නගා කඩා නිදි ගැට
රත් පතුල් තබා මිහිමත
එන්න වැතිරෙන්න තණමත
ඇන්ද නිදි ඇඳුම් පිටින්මම
ආරියවංශ රණවීර
No comments:
Post a Comment