මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ සිංහබාහු පෙළ මුද්‍රණයේ පිදුම වශයෙන් සිය දියණිය තම පෙම්වතා සමග වහංව ගිය පසු ලියූ දෙ-කව සිංහල කාව්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේ උසස් තැනක ලා සැලකේ.
ඒ රිද්මය හා ඒ ශෝක රසයම ගැබ්වුණු කවි කිහිපයක් පිදුමක් වශයෙන් නැවත දුටුවේ සුනිල් සරත් පෙරේරා ලියූ මායා මාවත නම් වූ සිය ස්මරණ කෘතියේය.
බිරිඳ වෙසින්
මා වෙත ආ දේවතාවියේ
අනියත නියත බව පෙන්නා
ඔබ මැකී ගියේ
ගිරි කුළ හැපී දෙකඩව යයි සඳම`ඩල
නිසලව සුසුම්ලයි කළුවර තුරු වදුල
දෙකොපුල තෙමා රූරා එයි ඇස කඳුළ
නිවසේ කැදැල්ලේ නො ඇසේ පිය තෙපළ
බත් දුන් කුරුලූ ලේනුන් විත් වැට දිගට
දුක් ගන්නා බිසව් සොයනේ ගේ අවට
ඔබතින් වැවූ කඩුපුල් මල් පිපෙන විට
සිහිලල සුළ`ග දැවටී යයි සුවඳ වට
අවදිව ඇසැර ලොව දකිනා වෙලාවේ
උදයෙම මවෙත තේ උගුරක් ගෙනාවේ
ඔබ ගැන නිබඳ සිහිවන කල්පනාවේ
මොහොතින් මොහොත ළතැවෙමි හුදකලාවේ
සුනිලූන්ගේ පියඹ වූ සරෝජිනී ඉලංගංගතිලක (පසුව පෙරේරා) මැතිණියට මේ කවි පෙළින් වහනය වන සියලූ ගුණ සුවඳ පිහිටා තිබිණ. මාතු භාර්යාවක ලෙස හැඳින්විය හැකි ඈ දරුවන්ට හොඳම මවක්, අපට හොඳම සහෝදරියක් වූවා ය. මුදු ගුණයෙන් ද සානුකම්පිත හදවතින් ද යුතු වූ ඈ වැන්නියක අහිමිවීම වහා සසලවන හදක් ඇති සුනිලූන්ට දරා ගැනීමට අපහසුවීම අරුමයක් නොවේ.
කොළඹින් දුර බැහැර මහනුවර ජීවත් වූ මට කොළඹ හැටි කියා දුන් හා කොළඹ ජීවිතයට රැුකවරණය දුන් පවුලක් වේ නම් ඒ සුනිලූන්ගේ පවුලයි. මගේ එකල ලිපිනය වූයේද ඒ නිවසමය. ඒ 133 මායා මාවත ම ය.
සවස් යාමයේ නොවරදවා මා හා ඇතැම් විට පියසේන ගුණතිලකයන් සමග ඒ නිවසට ගොඩ වන මට සුනිලූන් හමුවට එන වියතුන් දැක ගැනීමටත් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදීමටත් වාසනාව ලැබිණ. අමරදේව, මහාචාර්ය ජේ.බී හා විමල් දිසානායක, පණ්ඩිත අශෝක කරුණාරත්න, සයිමන් නවගත්තේගම (පණ්ඩුකාභය නිෂ්පාදනය අවධියේ) චන්ද්‍ර ගුණසේකර, බර්නාඞ් සොයිසා, බැටී වීරකොන් ,දයා හා අනුලා රණවීර, ආදී වියත්හු හා ජනපි‍්‍රය පුද්ගලයෝ ඒ අතර වූවා මට මතක ය.
මා රාවය පුවත්පත හා සම්බන්ධ කළේද සුනිලූන් විසිනි.
සුනිලූන් කොළඹ ඉපදුනු ගමට පෙම්බැඳි වියතෙකි. ගැමි ලියක වූ සරෝජනී අක්කාට දැක්වූ අකලංක පේ‍්‍රමය ඈ ජනිත ගම් පියසට ද ඒ ඇසුරෙන් සමස්ත ලාංකීය ගමට ද ඔහු පෙම් කලා යයි සිතමි. ගැමියන් වූ අපට වඩා ගම පිළිබඳ අපූර්වත්වයකින් සුනිලූන් දකින්නේ ඔහු සිය ජීවිතය පුරවාලූ සරෝජිනී අක්කාට දක්වන පේ‍්‍රමයේ කොටසක් ලෙසිනැයි මට සිතේ. ‘‘ඈත එපිට ගම්මානෙන් මතුවන’’, ‘‘මේ මහකන්ද දුටුවා’’ වැනි විශිස්ට ගී ඒ සඳහා උදාහරණ වෙති.
සිය උපන් නිවස පිහිටා ඇති කොළඹ කිරුළපන මායා මාවත කේන්ද්‍ර කරගනිමින් ඔහු විහිදුවාලන අත්දැකීම් හා ස්මරණ විවරණය පරිනත කලාකරුවකුගේ පමණක් නොව විද්වතකුගේ ස්වරූපය කියා පායි. ඒ නිවසට වසර ගණනාවක් ආගිය කෙනෙකු ලෙසත්, ඔවුන්ගේ සතුට පිරීතිරී ගිය කුටුම්භය දුටු කෙනෙකු ලෙසත්, ඒ නිවසින් රැුකවරණය ලැබූ කෙනෙකු ලෙසත්, මායා මාවත කෘතියෙහි මට සාමාන්‍ය පාඨකයකුට වඩා සමීප බවක් දැනේ.
සුනිලූන් අපූර්ව වූ කවියෙකි. ගීත රචකයෙකි. පරිනත භාෂා පේ‍්‍රමියෙකි. විසල් දේශපාලන සංස්කෘතික සමාජ වටපිටාවක අත්දැකීම් බහුල වූ, ඒවා සිය නිර්මාණ විෂයෙහි සංයමයෙන් පරිහරණය කළ හා කරන අයෙකි.
සුනිලූන් විසින් තමන් අවට ලෝකය සංයමයෙන් යුතුව ඥානනය කළ අයුරු ‘මායා මාවත’ අපට කියා පායි. සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ ‘පිං ඇති සරසවි වරමක් දෙන්නේ’ තිස්ස අබේසේකරයන්ගේ ‘අයාලේ ගිය සිතක සටහන්’ සිරිලාල් කොඩිකාරගේ ‘දියවැලක් ඔස්සේ’ වැනි උසස් ගනයේ ස්වකීය ජීවන අත්දැකීම් ඇතුළත් කෘති පෙළෙහි ඒ උසස් ගුණයන් එසේම රැුඳුණු කෘතියක් ලෙස ‘මායා මාවත’ සැලකිය හැකිය.
‘මායා මාවත’ කෘතිය මගේ වයස විසි ගණන්වල ජීවිතයේ ඇතැම් ස්පර්ෂ කලාපයන් යළි මතක් කර දෙන කෘතියකි. සුනිලූන් මට හොඳ ජීවන පූර්වාදර්ශයක් විය. ඒ දෙපළම මට හමුවූ මහා ගුණවත් මිනිසුන් වූහ. අපගේ ස්මරණ කලාපයේ මිහිරෙන් පුරවාලූ ජීවන අත්දැකීම් මේ දෙපළ ඇසුරෙන් මට ලැබුණි. සුනිල් විසින් රචිත සිය ජීවන අත්දැකීම් සමුදාය තුළ ඔහුගේ සංයමයෙන් යුතු ජීවන විලාසය ගැබ්ව ඇතැයි සිතේ. මේ කෘතියේ ඇතැම් පරිච්ෙඡ්ද ඇසුරෙන් මතු වන සිය පියඹ සමග එක්ව ගිය ගමන් බිමන්වල සෝකී ස්මරණ, ඔහුගේ බලවත් වත්මන් ශෝකී හුදකලාව මට පසක් වේ.
චන්ද්රරත්න බණ්ඩාර
