දිවයිනේ තුනෙන් දෙකක් පමණ බිම් ප්‍රදේශයක පැතිර පවත්නා මහවැලි කලාපවල ඇවිදින්නට මම හැකියාව ලැබුණේ මහවැලියට සම්බන්ධව රැකියාව කළහෙයිනි. මහවැලි සී කලාපයට යන ගමන්වලදී මහනුවර හරහා යන විට තෙල්දෙණිය පසුකර මහියංගනයට යන තෙක්ම පිරිසිදු රසවත් අහර වේලක රස බැලීමට අද මෙන් බොජුන්හල් නොතිබුණි. දහ අට වංගුවෙන් උඩ පහළ ගිය අප කොයි කාටත් කුසගින්න නිවූ සරල බොජුන්හල 'වංගු දෙකේ' රොටී කඩේය. පැය 24ම විවෘතව තිබුණු එහි නිරන්තරව පාරිභෝගිකයන්ගෙන් පිරී තිබිණ. එවේලේම පුච්චා දෙන රොටී සහ කොච්චි සම්බලය එය වැළඳූ කාටත් මතක ඇති. අප මෙවරද ඒ මතකය ඔස්සේ නකල්ස් කඳු නිම්නය නරඹමින් උදෑසන ආහාරය සඳහා නුවර සිට එහි ගියා.
දිවයිනේ තුනෙන් දෙකක් පමණ බිම් පෙදෙසක පැතිර පවත්නා මහවැලි ප්‍රදේශවල ඇවිදින්නට මට හැකියාව ලැබුණේ එහි රැකියාව කළ හෙයිනි. කඩිනම් මහවැලිය ආස්‍රිත කටයුතුවල නියළුණු පිරිස් දිවා රාත්‍රි වෙනසක් නැතිව මහියංගන නුවර පාර ඔස්සේ මහවැලි බී හා සී කලාපවලට ආවා ගියා. ඒ යන අතරතුර කුසගින්න තෘප්තිමත්ව නිවාගත් තැනක් 'වංගු දෙකේ රොටී කඩේ".
එහෙත් එම රොටී කඩයට අද ඇත්තේ එයට අයත් අතීත ශ්‍රී විභූතියේ නටබුන් පමණයි. දවස් කිහිපයකට පෙරාතුව අප එහි යන විට කඩ මිදුලේ නවතා තිබුණේ අපේ වාහනය පමණයි.
අදත් මීට දශක තුනකට පෙර තිබූ රසය,කෑම බීමවල ඒ හැටියෙන්ම තිබුණා. ලුණු මිරිස ඒ හැටියටම රහයි.
මේ වන විට කඩයේ සමාරම්භකයින් සියල්ල මියගිහින්. කඩයේ සරුසාර බව වියැකී ඇත්තේ සියයකට ආසන්න කෑම කඩ තෙල්දෙණිය සිට මහියංගණය දක්වා ඉදිවී ඇති නිසා විය හැකියි.
මෙම රොටී කඩය මගේ ජීවිතයේ මතක මංසලක්.
පාලමක් ඉදිවූ විට ඔරු පාරු හා ඒවායේ පැවැත්ම හා බැඳුණු සංස්කෘතියද මිය යාම වළක්වන්න අමාරුයි.
