Tuesday, 28 December 2021

'හිරු සැඟව ගිය බැවිනි' සමකාමී ප්‍රේමයේ ගති සොබාවයන් හි අනුවේදනීය පැතිකඩක් දැක්වෙන ගීතයක්

https://www.youtube.com/watch?v=PtRGkBOItzs

 ජීවිතයට වෙනස් මානයන් ඇති බවත් ඒ විවිධත්වය අපූර්ව බවත් පොහොසත් සංස්කෘතික සමාජයන් විසින් අතීතයේ දී වටහා ගෙන තිබුණි. එමෙන්ම එයම නවීන ආකාරයකට වර නැගෙමින් බටහිර සමාජයේ ජීවිත අලංකාර කරමින් සිටී. සමලිංගික විවාහයන් නීතියෙන් අනුමත වුවත් නැතත් තුන්වැනි ලිංගිකත්වය හා සමලිංගික ක්‍රියාකාරකම් නීතියෙන්ම බටහිර සමාජය විසින් පිළිගෙන තිබේ.


ඒ කාරණයේදී මෙන්ම නවීනත්වයට හා පුද්ගලික ජීවිතයට අදාළ බොහෝ කාරණා ලංකාවේ දී නම් තවමත් වික්ටෝරියානු ප්‍රමිතීන්ට යටත්ය. නාමිකව මිස යාවත්කාලීන වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් ලංකාව තුල ක්‍රියාත්මක නොවේ.  එහෙයින් ම මිනිස් ජීවිතවලට වෙනස්ව බලපාන බොහෝ කාරණා ආගමික හා ඊනියා සදාචාරමය කෝවක් තුළ  ඇඹරී විනාෂ වී යයි.


සංක්‍රාන්ති ලිංගිකත්වයක් හිමි තුන්වැනි ලිංගිකත්වයක් ලෙස හඳුනාගත යුතු පිරිස් හා සමලිංගිකයන් අවමානයේද ඇතැම්විට නීතියේ ද ගොදුරු බවට පත්වේ.


මෙවැනි සංදර්භයක් යටතේ විශාකේෂ චන්ද්‍රසේකරන් වැනි පුරෝගාමී කලාකරුවෙක් මෙම ප්‍රශ්නය ගැන සිය කලාත්මක භාවිතය තුල විමසීමක් කරයි.ප්‍රැන්ජිපානි වැනි චිත්‍රපටයක් ඒ සඳහා මනා උදාහරණයකි. ටෙනසි විලියම්ස්ගේ නාට්‍යයක අනුවර්තනයක් ලෙස හෙන්රි ජයසේන නිශ්පාදනය කළ 'අහස් මාළිගා' ද යම් පමණකට සමලිංගිකත්වය තේමා කරගත් නාට්‍යයක් ලෙස මා අසා ඇත.


හැත්තෑව දශකයේ අගභාගයේ චන්ද්‍රරත්න මාපිටිගම හා ෂෙල්ටන් පයාගල එක්ව අධ්‍යක්ෂණය කළ 'මලට නොඑන බඹරු" චිත්‍රපටය මෙම විෂයම තේමා කරගෙන නිපදවූවකි. එහෙත් එම චිත්‍රපටය තුළ සමකාමිත්වය යම් රෝගයක් ලෙස හඳුන්වා තිබූ බව මතකය. වඩාත් පුළුල් ලෙස පළමු වරට එම විෂය සාකච්ඡා වූ 'මලට නොඑන බඹරු' ඒ අරුතින් ගත් කළ ඉතාම නිශේධනාත්මක කලා කෘතියකි.


ලෝකයේ සමකාමිත්වය පිළිබඳ කතිකාව සමාජ දේශපාලන වර්ධනයට සමගාමීව වර්ධනය වූවකි. ඒබ්‍රහම් ලින්කන් ජනාධිපතිවරයාගේ මෙහෙයවීමෙන් වහල් ක්‍රමය තහනම් කිරීමත් සමග ඇමෙරිකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජයට එරෙහිව තිබුණු ප්‍රධාන කඩ ඇණයක් ගලවා ඉවත් කෙරිණි. එමෙන්ම දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව යුද්ධයට සෘජුව මුහුණ දුන් බටහිර සමාජය ඒ ලැබූ අමිහිරි අත්දැකීම් ඇසුරෙන් ලෝකය හා ජීවිතයට අයත් සියළු අනුශාංගික අංග නැවත තේ්රුම් ගන්නට පටන් ගත්තේය. මිනිස් නිදහස යනු කවරේද යන කාරණයේ දී ආගමික හා සදාචාරමය වශයෙන් එතෙක් තිබූ සීමාවන් යළි ප්‍රශ්න කරන්නට පටන් ගත්තේය. ආර්ථක ප්‍රවේශයක් පමණක් ලෙස එතෙක් තිබූ ධනවාදය මානව නිදහස පිළිබඳ කාරණය ද සිය විෂය පථය තුලට ගෙන එය නිදහසේ පුළුල් වෙන්නට ඉඩ හැරියේය. සමකාමිත්වය අපචාරයක් නොව එය මනුෂ්‍ය ජීවිතයේ එක්තරා මානව ගුණාංගයක් ලෙස ඉනික්බිති අර්ථ දැක්වෙන්නට පටන් ගත්තේය. 


1901 ස්පාඤ්ඤ පරිසරය තේමා කරගත් Elisa and Marcela වැනි චිත්‍රපටයක් තුලින් අපට වැඩවසම් යුගයක සමකාමීන් හා ඔවුන්ගේ ජීවිත අර්බුදයට ලක් වූ අයුරු වටහා ගත හැකිය. එහෙත් මෑත යුගයේ නිර්මාණය වූ සමකාමී විෂය ධනාත්මකව නිරූපණය වූ Brock Back Mountain චිත්‍රපටය 2007 වසරේ හොඳම චිත්‍රපටයට හිමි ඔස්කාර් සම්මානය දිනා ගත්තේය. එමෙන්ම මෑතකදී නිර්මාණය වූ Blue is Warmest colour  චිත්‍රපටය අතිෂය සුන්දර සමකාමී ස්ත්‍රී ආදරයක් තේමා වූ අතර එය කෙතරම් ආනුභාවයක් පෑ කලාකෘතියක් වූවා ද යත් ඇතැමුන්ගේ ඒ විෂය පිළිබඳ තිබූ පිළිකුළ තුනී කිරීමට පවා සමත් වූ බව පුද්ගලිකව මම දනිමි.


සමකාමිත්ව විෂය පිළිබඳ සාකච්ඡාවේ එක් අවධියක් පරිපාකයට පත් කරමින් 2003 වසරේ දී බෙල්ජියම සමාන ලිංගිකයන් අතර විවාහයන් නීත්‍යානුකූල බවට පත් කළේ ය. එතැන් සිට මේ වනවිට රටවල් තිහකට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් සමකාමී විවාහ නීත්‍යානුකූල බවට පත් කර ඇත. මින් බහුතරයක් ආර්ථික හා සමාජයීය වශයෙන් දියුණු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අගයන් ඉහළින් සලකන බටහිර රටවල්ය. අප්‍රිකානු රටවල් අතරින් දකුණු අප්‍රිකාවත්, ආසියාතික රටවල් අතරින් තායිවානයත් සමකාමී විවාහයන් නීත්‍යානුකූල කළ රාජ්‍යයන් අතරට ගැනේ.


සමකාමී ප්‍රේමය මහත් වූ අනුවේදනීය ගතිකයන්ගෙන් සමන්විත වූවකි. එය තවත් ස්වභාවික ප්‍රේමයක් ලෙස සමාජය විසින් අනුමත නොකිරීම ඔවුන් මුහුණ දෙන ගැටළුවල මුලය.


ශුද්ධ වූ බයිබලයේ  'නික්මයාම' කොටසේ  මෙවැනි සබඳතාවන් දෙවියන් වහන්සේ විසින් අනුමත නොකරන්නේය යන ඇඟවීමක් දක්නට ලැබේ. බුද්ධ දේශනාව තුළ නම් එවැනි අගතිගාමී ඇඟවීමක්වත් නැති තරම්ය. ඉස්ලාම් දහම තුල සමකාමිත්වයට දක්වන විරෝධය විශාලය.


ලිබරල් ක්‍රමය ආර්ථික දර්ශනයකින් ඔබ්බට ගොස් මිනිස් නිදහස අර්ථ ගන්වන්නක් බවට පත්වුනූ විට සමකාමිත්වය ද ඒ නිදහසේම කොටසක් බවට පත් විය.


හිරු සැඟව ගිය බැවිනි


මේ පසුබිම අප විස්තර කළේ අද අප සාකච්ඡාවට බඳුන් කෙරෙන විජය නන්දන පෙරේරා විසින් විරචිත, අමල් පෙරේරා ගායකයාණන් විසින් ගායනා කරන ලද 'හිරු සැඟව ගිය බැවිනි' ගීතය පිළිබඳ රසවින්දනාත්මක ඇගයීමක් කරන අටියෙනි. මෙම ගීතයේ සංගීතය නිර්මාණය කර ඇත්තේ දිවයිනේ ප්‍රකට සංගීතඥයකු වන නවරත්න ගමගේ විසිනි. එය සමකාමී ප්‍රේමය පිළිබඳ යම් ප්‍රබල අනුවේදනීයත්වයක් ගැබ්වුනු ගීතයකි. සමකාමී ප්‍රේමයේ ගති ස්වභාවයන් පිළිබඳ ලියවුනු ප්‍රථම සරල ගීතය වූ නිසාදෝ එහි අපූරු සංයමයක් ගැබ්ව පවතී. භාෂාමය රම්‍ය බව රැක ගැනීමට දරා ඇති වෙහෙස හා ව්‍යංගය කලාත්මක භාවිතයක් ලෙස යොදාගැනීම මඟින් මෙම ගීතය විශේෂතාවයක් දක්වයි. මෙහි පද පෙල මෙසේය.


'හිරු සැඟව ගිය බැවිනි

ඉඟි බිඟි ද තරු ඇසිනි

නල නුරා ගී සරිනී

සඳ සරාගී මතිනී..


බඹර ගුමු ගුමු නදිනී

තඹුරු පුබුදුවනු බැරී

රොනට ඇදුනද රැයෙහී

නැගෙනු නැති ගී මිහිරී...


ලවන් මී රස ගිහිණී

යහන් සදනුව පෙමිනී

ලෙවන් ඇස මග හැරෙන

පැයේ හමුවනු මැනවී..


විජය නන්දන පෙරේරාගේ කතෘත්වයෙන් එළි දකින සමකාමී ප්‍රේමයේ ගති සොබාවයන් හි ප්‍රධාන අනුවේදනීය පැතිකඩක් දැක්වෙන මෙම ගීතය  තේමාත්මකව ගත් කළ ඒ වර්ගයේ ලංකාවේ බිහි වූ පළමු සරල ගීතය බව කියවේ. ස්ත්‍රී පුරුෂ ප්‍රේමයේ ලයාන්විත මිහිරි පියවරයන් විඳීමට නොහැකි සමකාමියෙකුගේ  සිය ලසොව හා බලාපොරොත්තුව මෙමගින් විදහා දැක්වේ.

මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලතුන්ගේ සමීප මිතුරෙකු ද, ආශ්‍රේය ශිෂ්‍යයෙකු ද වන නන්දන මෙම පුරෝගාමී ගීතය සම්භාව්‍ය භාෂා රටාවෙන් සහ උපමා රූපක බහුල කාව්‍යාංග වලින් ද අලංකාර කර ඇත. එය ඔහු තෝරාගත් සුවිශේෂී වස්තු විෂයයට කරන බුහුමනක් ලෙස සැලකිය හැකිය. සමාජයේ ගර්හාවට ලක්වන විෂයයීය තේමාවක් භාෂාවේ හා කාව්‍යමය හැඩ රටා මඟින් එම තේමාව ගෞරවයකට පත් කිරීමකැයි මට හැඟේ.


මෙම ගීතය අමල් පෙරේරාගේ වස්තු විෂයයන් තෝරා ගැනීමේ නිර්භීත භාවය පිළිබඳ උදාහරණයකි. විශේෂයෙන් 'තරුවක්' සේ ගැනෙන ගායකයෙක් සිය ප්‍රතිරූපයට මෙය බලපාන්නේ කෙසේද යන අවිනිශ්චිතය නොතකා සමකාමී විෂය ගැන ගීතයක් තෝරා ගැනීම අමල්ගේ පුද්ගල පෞරුෂයට සාක්ෂියක් ලෙස ද සැලකිය හැකිය.


මෙම ගීතයේ රචක නන්දන මෙන්ම තනු නිර්මාපක හා සංගීත නිර්මාපක වන නවරත්න ගමගේ ද සම්භාව්‍ය මාක්ස්වාදය සමානව ඇසුරු කළ සහෘදයින් නිසා ඔවුන්ගේ මැදිහත් වීම අපට තේරුම් ගත හැකිය.


මනුෂ්‍යයාගේ අනුවේදනීය අවකාෂයන් ග්‍රහණය කර ගැනීම කලා නිර්මාණයන්හි එක් පරමාර්ථයකි. සමාජ සම්ප්‍රදායන් කවර තරම් හැඩි දැඩි වුවද කලාකරුවා ඒ බව නොතකා සිය හෘද සංවේදී බව ඒ ඒ විෂයයන් කරා යෙදවයි. ඉතිහාසය මුළුල්ලේ සමකාමී සබඳතා පිළිබඳ බොහෝ කලා නිර්මාණ බිහිව ඇත්තේ (ලංකාවේ නොවේ) ඒ අරුතිනි.


'හිරු සැඟව ගිය බැවිනි' ගීතය ගැනෙන්නේ ඒ ගනයටය. එම වෑයමම නිර්භීතය. කලාත්මකය. නිර්මාණශීලීය .


 - චන්ද්‍රරත්න බණ්ඩාර


Thursday, 23 December 2021

දෙදහස් පන්සියයේ ශේෂ පත්‍රය



කැළැම්ඹුනු ජීවිත තැතිගෙන

අවිනිශ්චිතව සිටින'මුත්

රැකගත්ත රිද්මයක්

හද ගැහෙන විදිහක්, වෙනම ලස්සණක් තිබුණා.


තල් වැට කඩා දැමුවා හා හා පුරා

ඇඳ සිටි පිරුවටය කඩා දැම්මා සේ

ඒවා දෙමළකමේ ආභරණ බව දැන දැන ම


තුවක්කු කඳ දිගේ ගලා ආ

බලහත්කාරයට යට වෙමින් ම

සෙව්වා ඔවුන් , 

භගවද් ගීතාවේ, තිරුක්කුරල් ශ්ලෝක අතර

පේලි දෙකක් අතර ඇති තුන්වන පේලි


කතරගම දෙවියන්ගේ පාටට තැනූ

කතරගම දෙවොලේ දොර උළුවහුවල පාටට තැනූ

නිල් පාට දොර උළුවහු

සනාතන දෙමළකමේ,

කැටයම් පොවා හැඩ කළ

දොර පඩි මත හිඳගෙන

අම්මලා අසා සිටියා

අප්පලා ගයන ඒ දහම් සිලෝ ගී

ඈතත් ළඟත් දැල්වෙන යුද ගිනි දෙස බලමින්


අතීතයේ කඩා දැමූ තල් වැටට තිබුණා නිසැඟ ආත්මයක්

මේ දොර උළුවහු වලට ද තිබුණා 

පුරාතනයේ සිට ගෙන ආ ගැඹුරු ආත්මභාවයන්


මිල නොකළ හැකි අමිල දෙමළ දොර උළුවහු

මිල කරන විට ඉහල ලංසුවකට

ඔබ ගනීවි ඒ මිල ගෙවා,

ගෙනගොස් සවි කරන්න

ඔබේ අළුතින් තැනෙන මාළිගාවේ.

ඉල්ලා ගන්න විකුණුම්කරුගෙන් 

'දෙමළ රුධිරයත් " ඇති තරම්

බදාමය අනන්නට උළුවහු සවිකරන

නැත්නම් සවි නොවේවි ඒවා පියස්සට

-චන්ද්‍රරත්න බණ්ඩාර

Wednesday, 22 December 2021

1978 ව්‍යවස්තාව: විවේචනාත්මක විශ්ලේෂණයක්

 

ආචාර්ය ඇන්.ඇම්.පෙරේරා විසින් ලියන ලද ඉහත ග්‍රන්ථය 1978 ව්‍යවස්ථාව ගැන කල් තියා දුටු අනාගත වාක්‍යයක් වැන්න. 1997 වසරේදී මම එය නැවත ප්‍රකාශයට පත් කෙළෙමි. එය සතුටු විය හැකි 'දේශපාලන වශයෙන් පිං අතේ වැඩක්' යයි මම සිතමි. මගේ ඡායාරූප ඇල්බමයක ගිලී තිබුණු මෙම පිංතූරයේ සිටින්නේ එවකට සමසමාජ පක්ෂයේ නායක බැටී වීරකෝන් මහතා සහ මා ය.

ඡායාරූපය: ටිකිරි රත්නායක

Saturday, 18 December 2021

-ප්‍රේමානිශංසයේ, සයුරු විලමුලගේ


 චූලා විසින් ඊයේ ප්‍රේමානිශංස අරබයා ලියන ලද පහත කවිය දැක උපදවා ගත් පහන් සංවේගයෙන් යුතුව මෙය ලියූවෙමි.


''රාත්‍රිය සුන්දරය මනරම්ය සිහිලැල්ය

සඳ එළිය ගලා එයි ඔබේ සෙනෙහස විලස

ප්‍රේමයෙන් හද පිරී කල්පනා සුමිහිරිය

ජීවිතය දිගුම දිගු මියුරු කවියක් වැනිය..❤''

-----------------------------------------------------------------


සරමි මම වන අරණ

තරණය කරමි වනවදුල.

කටු ලැහැබ පියමං කරන සඳ

පටැලවුනි විස කටු

රිදුම් දෙයි ම'සියොළඟම


මහමුහුද මායිමේ යම් තැනෙක සිට

කඳු සිඛර ඉස්මත්ත දක්වා

නෑසියන් වැවූ වනවදුල

ගොර සපුන් සැරිසරණ වනවදුල


උඩුගුවන සිසාරා පියාඹන

වර්ණවත් කිරිල්ලක විලස

සිය බුහුටි තුඩගින් වගුරන

ගීතගෝවින්දයේ, භගවද්ගීතාවේ

ගී මකරන්ද,

ඒවායේ ආත්මයෙන් උකහාගෙන


රන් තැඹිලි තෙල් පිරවූ,

මල්කම් ලියකම් ඇඳි රිදී පහනක්

දෝතින් ගෙන,

සිසාරා විත් වන අරණ

සොයාගති 'කෝවලන්' නම් මම

පත්තිනි නම් එලඳ විසින්.

     -ප්‍රේමානිශංසයේ, සයුරු විලමුලගේ


Friday, 10 December 2021

https://thuppahis.com/2020/06/13/pablo-neruda-and-thangamma-his-work-in-ceylon/?fbclid=IwAR0SdfnXV1D5bToA1zssDamnN5VWm6LpQJXDZeWWmcLqQ5mTPPGlooLIVPI 


Pablo Neruda and Thangamma … His Work in Ceylon

Dr. Kumar Gunawardane. in Island13 June 2020, where the title runs “Neruda and his daughter”

“It’s night time ,
I’m alone and sad,
Thinking in the light of a flickering candle,
about joy and pain,
about tired old age,
and handsome arrogant youth”
Pablo Neruda

I first heard of Pablo Neruda when he became the Nobel Laureate for literature in 1971. That was the year of my marriage and I was working as a junior doctor at the National Hospital Colombo, both of which left time and leisure for little else. When I got to know that he had spent two years in Ceylon as the Chilean consul in 1929-30, my interest in him heightened.

He was born in 1904 in the mountainous frontier region of Temuco of Chile and named Neftala Ricardo Reyes Basoalto; he assumed a pseudonym for his poems as it sounded better and also to hide his identity from his father, who wanted him to follow a respectable profession.

At the age of twenty two, he became an internationally acclaimed poet when he published, “Twenty Love Poems and Song of Despair”. It is one of the best-selling poetry books of all time and has sold over twenty million copies. He was called the “poet of the people, the oppressed and the forgotten”.

Gabriel Garcia Márquez, himself one of the most eminent Latin American novelists and a fellow Nobel Laureate for literature, labeled him “the greatest poet of the twentieth century in any language”.

Che Guevara revered him as his favourite poet and carried with him only two books to the end of his days, one being Neruda’s Cantos General, a history of the New World from a Hispanic American perspective.

I admired Neruda for his poems.

“I grew up in this town,

my poetry was born between the hill and the river,

It took its voice from the rain,

and like the timber it steeped itself,

into the forests”

I also admired his identity with the poor and the disadvantaged of Chile and indeed the world.

CEYLON

Although a literary celebrity, he was very poor and badly in need of a job. An influential friend introduced him to Chile’s foreign minister who offered him a consul’s position initially in Rangoon. After two tumultuous years, in Burma, where he was harassed by a lover whom he referred to as a panther and a love terrorist he escaped to Colombo. He resided in a cottage at a seaside lane in Wellawatte, which reminded him of his beloved Puerto Saavedra a seaside town in Chile, where he spent many holidays as a child. Here he lived spartanly with a trusty retainer, Brumpy, a pet mongoose Kiriya and a dog Kuthaka. Buampy’s real name was Ratnayake, which Neruda couldn’t pronounce. Brumpy didn’t talk much but smiled a lot with big equine teeth. Kiriya ate at his table, walked with him and slept with him on his bed. Although mongooses are fierce enemies of snakes, on his only encounter with a deadly Russel’s viper, Kiriya sensed danger and ran in the opposite direction until he reached home!

Kuthaka once saved him from certain death; Neruda had stumbled on the rail track while strolling at night. The dog’s loud barking alerted the train driver who stopped the engine in time. This was never forgotten and all his dogs in Chile were named Kuthaka in memory of this faithful canine.

Neruda led a very bohemian existence, hobnobbing with painters, musicians and literary figures notably Lionel Wendt the photographer and musician, and George Keyt. Wendt sent him a sackful of newly arrived books every week. He recognised the genius of Keyt early and praised his portrayal of Sinhalese subjects in their strange expressive grandeur.

Of his routine he wrote, ‘I get up early and walk along the beach for a couple of hours. Then I bathe in the water, which is always warm and I try to swim. Then I return home for an excellent lunch, prepared by my servants for the master as they called me. Then I work.’

Neruda’s experience is very real for me. Whenever we spent a vacation with my mother-in-law at Wellawatte I would walk everyday on the beach, which was only a quarter of mile away from home. The bracing cool of the morning, the fresh air, the soft breezes and the music of the waves crashing against the reef would be the perfect start for a new day. The houseboy Gamini, who accompanied me, would squat on a rock and watch me walk up and down; he didn’t need the workout.

Many beautiful women seeking the company of this handsome and vivacious South American crossed his doorstep. But the most beautiful woman in Ceylon he met was a woman who cleaned his outhouse. He says, “She was so lovely that regardless of her humble job, I couldn’t get her off my mind.” Being completely free of snobbery where the opposite gender was concerned, Neruda left gifts of fruits and silks, to no avail; one day he firmly gripped her by the wrist and led her to his room; her nude form was akin to the voluptuous statues in South Indian Temples carved a thousand years before. But she was completely unresponsive, and kept her eyes wide open all the while; it was like the coming together of a man and statue. The experience was never repeated.

Her name was Thangamma.

Brumpy’s Daughter

The tale intrigued me but was unfinished until I read Tissa Devendra’s absorbing book, “On Horseshoe Street”, a collection of stories of his early life in Kandy and outback Ceylon, where he served as a public servant ending up as a Government Agent.

To me this book is on a par with Jinadasa Wijayatunge’s classic, Grass for My Feet. They both write with nostalgia, humour and empathy with their fellow beings. Both have a realism, which brilliantly evoke their times. Wijayatunge’s the early years of the twentieth century and Devendra’s the decades from the nineteen forties onwards.

The chapter, “Brumpy’s Daughter”, details the saga of Imelda Ratnayake. Devendra first met her in the Aluth Eliya Kachcheri in the hill country. He writes, “In the rather modest bloom of the female cohorts of kachcheri clerks, there stood out one exotic bloom; the mysterious Miss Ratnayake”. A pretty olive, skinned girl with grey eyes, fluent in Sinhala, Tamil and English, she draped her sari in the Tamil fashion and wore a pottu (a dot) on her forehead). The mystery was a young woman with a good Sinhala family name, but dressing in the Tamil style and fluent in the language as well. As she lived in the local convent, the office staff imagined that she was the unwanted child of a white sahib. She was very efficient and established a close rapport with the Indian labourers whose language she spoke.

Imelda did not encourage any dalliances, but a young staff officer was bowled over at first sight. Sadly, this was an instance of unrequited love. One day he took his courage in both hands and wrote to her asking for her hand in marriage. The next day he left for his village to seek permission from his parents, but never returned, effectively vacating post. The kindly chief, the Government Agent, who was apprised of the problem arranged for his transfer to a distant outpost. Imelda having got a well-deserved promotion went over to Colombo and out of Devendra’s mind.

Years later, Devendra, now in the Puranapura Kachcheri, was joined by an old friend from Aluth Eliya. He related the story of Imelda’s father who was now a prosperous farmer in the village of Puhulwewa.

Devendra met Brumpy and his wife, Thangamma, during an official visit to Puhulwewa. Brumpy related over lunch that Thangamma had become pregnant at Wellawatte. The master ‘Mr Race’ behaved like a gentleman and persuaded Brumpy to marry her so that the baby had a father and a name and promised to support them as long as he lived. If the baby was a girl, it was to be called Imelda after his mother. He sent money through a friend probably George Keyt, who suggested the Aluth Eliya convent for her education and a genteel upbringing.

Brumpy came to work in the farm on the recommendation of ‘Mr Race’. It originally belonged to a Japanese man but Brumpy inherited it when he returned to Japan as war clouds were on the horizon.

When Devendra read Neruda’s memoirs, the penny dropped. ’Mr Race’ was Ricardo Reyes, the real name of Pablo Neruda.

Many years later at a conference in Mexico City Devendra was invited to dinner by a Chilean delegate Ronaldo Frei a Neruda devotee. He had worked in Ceylon as an FAO expert and had roamed the streets of Wellawatte, with Neruda’s memoirs in hand, in search of clues of the poet’s life there. He also located Brumpy and Thangamma and eventually married Imelda.

When Devendra meets them, his wife who looks vaguely familiar says, “Sir, can you remember me. I was your clerk at Aluth Eliya”.

Tissa Devendra says it was a seismic shock for him.

Sadly, Neruda’s escapade with Thangamma came back to bite him forty years after his death. The project to rename Santiago’s international airport after Neruda outraged militant feminists who citing the ‘rape’ had it stopped; it remains named after an army general ‘Arturo Merino Benitez’

All of Neruda’s immense contributions to literature had been swept out.

O Tempora! O Mores!

***********

Thursday, 9 December 2021

කොත්මලේ සිරිසේන


 

කොත්මලේ අපේ පුරාවෘත්තමය ඉතිහාසයේ ගැමුණු කුමාරයාට සෙවන දුන් භූමියයි. මෑත කාලීන ප්‍රබල දේශපාලන ප්‍රබලයකු වූ ගාමිණී දිසානායකගේ ජන්ම භූමියයි. අපට ඒවා එකක්වත් වැඩක් නැත. අපිට කොත්මලේ වැදගත් වන්නේ කොත්මලේ සිරිසේනගේ උපන් බිම එය වූ නිසාය. 


මම කොත්මලේට පළමු වරට ගියේ නිමල් ඒකනායක, සත්‍යපාල ගල්කැටිය ආදි මිතුරන් පිරිසක් සමග හදිසි අනතුරකට ලක්ව ආබාධිතව සිටි සිරා බලන්නටය. පුරාවෘත්ත බහුල දෙව්ලොවක් ලෙස සිතා සිටි කොත්මලේ මම හැබෑවට අත් දුටුවේ නිමක් නැති කඳු තරණය කළ යුතු මහා ගිරි දුර්ග බහුල යක්ෂ භූමියක් ලෙසය.


සිරා යනු රස සාගරයකි. ඇතමුන් තමන් අරබයා පවසන උපහාස කතා නැවත හාස්‍ය කතා ලෙස කීමට සමත් චරිතයකි. ඔහුගේ මිත්‍ර වළල්ලේ සිටින අප හැමෝගේම අදහස වන්නේ සිරා යනු ඉතාම හිත හොඳ මිනිසෙකු බවයි. ඔහු කෝප වූ අවස්ථාවක් ඔහු සමග වූ දිගු ඇසුරේදී මගේ මතකයට නොනැගේ. දිගුකලක් විදේශගතව සිටි මා වසර දහයකින් පමණ ඔහු හමුවන්නට ලංකාදීපයට ගිය වේලේ පළමුව මා දැකීමෙන් සංතෝෂ වූ ඔහු අනතුරුව ඔහු සැලකලේ ඔහු ඇසූ ඉතාම රසවත් විහිළු කතා ටිකය.

සිරා පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ ස්වර්ණමය යුගයේ ආදි විද්‍යාර්ථියෙකි. දීර්ඝ කාලීන පුවත්පත් ජීවිතයෙන් අනතුරුව සිය ආදරණීය බිරිඳට සිය ලෙන්ගතුකම දැක්වීමේ අරමුණෙන්දෝ  උපාධිධාරීන් බඳවා ගැනීමේ වැඩපිළිවෙළ යටතේ ඉල්ලුම් කොට ගුරු වෘත්තියට පිවිසියේය. ඔහුගේ වාසනාවට පත්වීම ලැබුණේ සිය ආදි පාසල වූ හැඳුනාව මධ්‍ය විද්‍යාලයටමය. වානිජ උපාධිධාරියෙකු වු සිරාට වානිජ්‍යයට අමතරව සිංහල උගන්නන්ටද සිදුවිය. විටින් විට කොළඹ පැමිණෙන ඔහු සිය සිසුන් තමන් උගන්වන වාණිජ්‍යයෙන් මෙන්ම සිංහල විෂයෙන්ද හපන්කම් පෑ අයුරු අපට කියයි. ඔහු ගුරු වෘත්තියට ගියේ හොඳ පවුල් ජීවිතයක් ගත කිරීමටය. ඒත් ඔහුට එය කරන්න සිදු වූයේ හැඳුනාව විද්‍යාලයේ නේවාසිකාගාර පාලකයා වෙමිනි. 

අපේ ප්‍රිය සම්භාෂණයකට කොළඹ පැමිණි කොත්මලේ තමන් සිංහල ගුරුවරයෙකු ලෙස විද්‍යාලයේ ප්‍රගමනයට තමන් කළ මහත් සේවය අප සමග සාකච්ඡා කරමින් සිටියදී නිමල් මෙවැනි ප්‍රශ්නයක් අැසුවේය.

නිමල්; හරි උඹ සිංහල ගුරුවරයනේ. එහෙනම් කියපං සමාස කියන්නේ මොනවද කියලා...

කොත්මලේ: උඹලා හොඳ යාළුවොත් වෙලා උඹලට අහන්න තිබුණනේ සමාස නැතිව වෙන එකක්.. ඔය විශේෂණ වගේ..


ඔන්න ඔයාකාර රසගුලාවක අපව සැතපූ කොත්මලේ සිය අමිහිරි ගුරු වෘත්තිය අතහැර  යලි ලංකාදීපයේ සේවයට පැමිණුනේය.


සිය විශ්‍රාම දිවිය ගෙවන මෙම රසවතා ලියූ 'දශක හතරක පත්තර මතක' කෘතිය ඔහු සතු පුවත්පත් කලාව පිළිබඳ ඔහු සතු මහරු දැනුම කියාපායි.

සිරා, ඔබ අපේ ලෝකය ලස්සණ කළ අපූරු මිත්‍රයෙක්...සුබ උපන් දිනයක් වේවා මචං..

-චන්ද්‍රරත්න බණ්ඩාර