දම්මික ගංගානාත් දිසානායක

සුබ ගමන් කීවේ ඔහොම ගමනකට නොවේ ඔබ නිසොල්මන්ව සිටී සිත දැඩිකරගෙන ආශ්වාස ප්‍රශ්වාස පවා නොකර ඔබගේ තීරනය අනිවාර්යය. ලෝකයේ ජරා මරණ හෝ වෙනස් නොවන නියත ධර්මතාවකි එය. තව කල් දැම්මත් හරි කවදා හරි යන්න එපායැ? මොකටද කල් දාලා . ඉක්මනින් ගිය තරමට ඉක්මනින් එන්න පුළුවන්. මළගිය ඇත්තෝහි එහෙම තිබුණට ඇත්ත ලෝකෙදි එහෙම වෙන එක දරා ගන්න බෑ. මගේ කලා ජීවිතයට බලපෑ පරමාදර්ශ කීපයක් තිබුණා. ඉන් පළමු වැන්නා දම්මික වෙන්න ඇති. ධර්මරාජ හොස්ටල් එකේ සමකාලීන සිසුන් වුනු අපිට එක්තරා ශිෂ්‍ය ගුරුවරයෙක් දමිමික. ඒ කාලෙ බතික් කමිස නැගල යන කාලෙ.. දම්මික ඇන්දෙම බතික්.. ඒ කාලෙ කෙසඟ කොල්ලෙක් වුනු දම්මික අවරෝහණ විදිහට ලස්සණ වුනු කෙනෙක්. (වයස යන්න යන්න ලස්සණ වුනු කෙනෙක්) සති අන්ත නේවාසිකාගාර විවිධ ප්‍රසංගයේ මහගුරා දම්මික. කෙසඟ සිරුරින් යුතුව විශාල සිතාරයක් වයනු අපි බලා සිටියේ යම් ගෞරව සම්ප්‍රයුක්ත හැඟීමකින්). විටෙක තබ්ලාව.. දමිත රාජපක්ෂ ...රත්නසූරිය..එච්.ජී.ආර් රණසිංහ වගේ සාමාජිකයො වෙලා හිටිය නේවාසිකාගාර සංගීත කණ්ඩායමක් තිබුණා...ඒකෙ නම ගොබ්ලින්ස් (මල පෙරේතයෝ) ඒ කෙ සංගීත භාණ්ඩෙකට තිබුණෙ දම්මිකගෙ තබ්ලාව විතරයි. අනිත් වාද්‍ය භාණ්ඩ ටින් බෙලෙක්ක. කණ්ඩායම් නායකයත් දම්මික. දම්මික නිශ්පාදනය කරපු නාට්‍යයක නොබෝදා අප අතරින් වියෝවුණු දමිත ගමමහගේට රඟපෑවා.. මම ගම දියණිය... ඒ කාලෙ විද්‍යා විෂයයන් කිරීම පිස්සුවක් වෙච්ච කාලෙ අති දක්ෂ ශිෂ්‍යයෙක් වුණු දම්මික තෝරා ගත්තෙ කලා විෂයයන්. ඒ තෝරා ගැනීම සාර්ථක කර ගත්ත ඔහු ලංකාවෙ අග්‍රගන්‍ය කලා විද්වතෙක් වුණා. සති අන්තයේ ඔහුගේ පියා විමලනාත් දිසානායක ඔහු බලන්න නේවාසිකාගාරයට එනවා. වැඩි පත්තර නොතිබුණු ඒ කාලයේ සිළුමිණ පත්තරේ විශේසාංග කතෘ කියන්නෙ විශාල ජන ආකර්ෂනයක්. එහෙව් තාත්තා කෙනෙක්ගෙ බපුතෙක් විදිහට වෙනම බැබලීමකුත් දම්මිකට තිබුණා. දම්මික පස්සෙ කාලෙ හොඳ යූ.ඇන්.පී. කාරයෙක් වුනාට පාසල් ජීවිතේ දී ආක්‍රමණශීලී ශ්‍රී ලංකා කාරයෙක්. මම රටින් පිටවීමට පෙර දවසේ දම්මික මත්තේගොඩ කොත්තු කඩේකදි හම්බ වුණා. දමිත ගියා...ඒ පස්සෙ දම්මිකත් ගියා..පෙරහැර ගෙවදින්නට පටන් අරං... සොහොයුරාණෙනි....යළි හමුවෙමු. චන්ද්‍රරත්න බණ්ඩාර